köç

is.

1. Bir yerdən başqa yerə köçən adam qrupu, qafilə. Köç mənzil eləyib, heyvanları düzə buraxmışdı. Ə. H.. Ordu çapıb getmiş axar su kimi; Köçdən ayrı düşən bir quzu kimi. M. R.. Köç yolu – köçərilərin, yaxud çöl heyvanlarının, sürülərin saldığı, keçdiyi yol. Köç yolu ilə getmək. Köç yoluna çıxmaq. – Nə zaman ki, arabalar köç yoluna düzülür; Kəndli yoldaş əkinindən, biçinindən üzülür. S. V.. <Vəlinin> səsi titrədi, gözləri önündən köç yolları, qalın meşələr, sıldırım qayalıqlar bir-bir gəlib keçdi. M. Hüs.. Vağzal səkisinin enli daş pilləkənlərindən enib uzaqlaşanda, köç yolunun başına çıxanda Salamın ürəyi döyündü. M. C.. // Köçmə işi.

2. Bir yerdən başqa yerə köçən adamların qablaşdırılmış, bir yerə yığılmış ev şeyləri, müxəlləfatı. Köçü maşına yükləmək. Köçü daşımaq. – Səhərdən yüklənir nazlımın köçü; Cənnətülməvadır qoynunun içi. Qur.. Köç etmək (eləmək) – bax köçmək 1-ci mənada. Ellər köç eyləmiş, sürülər gəlmiş; Qoynunda bir quzu səsi yüksəlmiş. . . M. Müş.. Köç edib yaylağa ellər, obalar; Bulaqlar başına min bir can gələr. Aşıq Şəmşir. Köç üstə (üstündə) – köçmək üzrə, köç vaxtı, köçmək ərəfəsində. . . Uşaqlıqdan bizim evdə tərbiyə almış bir kürd köç üstə qəflətən naxoşlayıb öldü. S. S. A.. Sanki köç üstündə olan bir oba pərakəndə halda yurd tutub əylənmişdi. B. Bayramov. Köç iti (kimi) – 1) köçü qorumaq üçün saxlanan it; 2) məc. birisindən daim aralanmayan, əl çəkməyən adam haqqında. <İldırım:> Köç iti kimi düşəcəyəm dalınıza, ha vurun ki, qayıdacağam. . N. V.. // Köçlərin müvəqqəti dayandığı yer, köçəri alaçıqları, köçəri obası. Köçə yaxınlaşmaq. – Təpənin başında isə təkəmseyrək qaraçı köçü və ya çoban düşərgələri görünürdü. M. C.. Köç düşmək – köçərilərin köçü dayanmaq, bir yerdə müvəqqəti yurd salmaq.

3. məc. Ölüm mənasında. Şəmşir, nə yaşasan, axırı köçdür; Belə bir xəyala dalmışam, dağlar! Aşıq Şəmşir.